Hoe een officiële opdracht een bijzondere ervaring werd

Gelijkenis en karakter

In mijn portretten probeer ik naast de gelijkenis, ook het karakter van de persoon te benaderen. Dat was in dit geval lastig, want het betrof een postuum portret. Met de weduwe van Herman heb ik uitgebreid gesproken over zijn leven en werk. Zij voorzag me van veel foto’s en ook gaf ze me de muziek mee waar Herman van hield. Dit alles om hem iets beter te leren “kennen”. Het heeft me enorm geholpen tijdens het schilderen en het is ook wel bijzonder dat tijdens het schilderproces iemand steeds nader tot je komt. Dat je iemand werkelijk lijkt te leren kennen. Je brengt een lange tijd met hem door, creëert een band als het ware.

Uit de foto’s en verhalen bleek dat Herman een warme, vriendelijke man was. Een geleerde, zeker, maar ook een familieman. Het portret is dan ook vrolijk geworden – een láchend portret zelfs. Ik moest wennen aan het idee, want het “heurt” niet dat je mensen lachend schildert. En in de hooglerarengalerij, een traditie die eeuwen terug gaat, is het volgens mij een unicum. Toch had ik het gevoel alleen op deze manier recht te doen aan de persoon.

Ik koos er ook voor Herman’s Surinaamse afkomst subtiel te eren. Dit deed ik door het schilderij uitsluitend te maken met de kleuren van de Surinaamse vlag (rood, geel en groen). Alle tinten die je ziet, zijn hieruit gemengd.

De onthulling van een portret, en zeker als dat een portret van een overleden persoon betreft, is altijd spannend. Of de gelijkenis er is, kan ik doorgaans zelf goed bepalen. Maar er is ook die andere factor: hoe iemand was en door zijn familie gezien en ervaren werd. Ik ben bijzonder dankbaar voor de warme woorden en dankbetuigingen die ik gisteren van hen ontving.

Het portret van Prof. Dr. H.C. Wekker komt te hangen in de Senaatskamer van het Academiegebouw van de Rijksuniversiteit Groningen.